در شرایط فعلی می توان گفت كه كریمه و جریانات حواشی آن پوتین و همدستانش را به شرایط سختی خواهد كشاند. مهم نیست كه چه كسی برنده این دور جدید نمایش قدرت باشد، پوتین یا اتحادیه اروپا.
نكته مهم تمایل پوتین برای استفاده از همه پتانسیل های سیاسی و نظامی خود برای عرض اندام است. چه كسی می تواند بگوید كه اوج و ابهت اتحاد جماهیر شوروی مرده است؟
البته كه كشور اتحاد جماهیر شوروی با بهره گیری از منابع و امكانات بی پایان جمهوری های غنی خود و نیز نیروی انسانی  كمونیستی كه به جز آرمان های لنین به چیز دیگری نمی اندیشیدند. یا  لااقل  قبل از فرو پاشی ابرقدرت كسی از پوشالی بودن آن خبر نداشت ، برای خودش امپراتوری بود.
جناب آقای پوتین اینك در راهی قدم گذاشته اند كه پایان آن برای خود پوتین هم گنگ است.
تداوم حضور نیروهای روسی در كریمه شاید در كوتاه مدت زهر چشمی برای  رهبران  غرب گرا و ناسیونالیسم جمهوری های سابق روسیه و البته قوت و امیدی برای برخی از كشورهای ظاهرا  دوست و البته تحت سلطه روسیه باشد ، ولی اثرات این تهدید غیر مستقیم این كشورها راه را برای گسترش ایدیولوژی غربی و به دنبال آن سیطره غرب بر كشورهای شرقی و بخصوص  آسیای میانه و قفقاز باز می كند. به طوری كه روسیه و در راس آن هیات حاكمه آن در فضای باز و تیر رس  اتحادیه اروپا و در مجموع غربی ها قرار می گیرند.
پوتین نا خواسته  كشورهای دوست خود را به سكوت كشانده است. هیچ یك از دوستان این كشور از جمله چین ، ... ،  سوریه ، كره جنوبی  رسما از این اقدام روسیه در كریمه حمایت نكرده اند. دلیل آن هم تناقض دلایل اشغال كریمه با منافع ملی و حاكمیتی آن كشورهاست.
اگر مردم روس زبان كریمه اجازه تعیین سرنوشت را دارند ، چرا این امر در مورد چچنی های مسلمان و یا تاتار های كرمیه و ... نیز صدق نكند.